Het is vrijdag 18 februari 2022. We krijgen bezoek van Eunice. De hele dag worden we al gewaarschuwd voor haar komst. Het schijnt geen lieve tante te zijn, in tegendeel, we kunnen een brute dame verwachten; stormachtig en niets en niemand ontziend.

Vrijdags werk ik gewoonlijk tot twee à drie uur, maar vandaag ga ik vroeger naar huis. Ik wil haar komst gewoon thuis afwachten. En rond de tijd dat ze langs komt, zit ik gezellig in mijn relaxstoel de krant te lezen, met de TV aan en een kopje koffie naast me, in afwachting van Eunice.

Op een gegeven moment wordt er aan de deur gebeld. Ik kijk naar buiten en zie een paar kwajongens voor de deur staan. Ik wil ze wegjagen, maar zenuwachtige

bewegingen doen me besluiten om toch maar even de deur voor ze open te doen.

‘Meneer, uw schutting is omgevallen, roept de grootste.'
‘Niet zulke flauwe grappen maken, jongens.’ is mijn reactie en ik wil de deur weer dicht doen.
‘Echt meneer, de schutting is omgewaaid.’
‘Ik zal even gaan kijken. Bedankt hoor,’ reageer ik wat ongelovig. Voor alle zekerheid loop ik toch maar even naar de tuin en inderdaad, de schrik is hevig. De hele zijschutting van voor naar achter, zo’n twaalf meter lang, ligt plat op straat.

Eunice had huisgehouden. Ze bleek dus niet een aardige dame en niet een normaal stormpje te zijn, maar een windhoos van orkaankracht met windstoten van honderdveertig, honderdvijftig kilometer per uur. Hier in de tuin merk ik pas hoe heftig dit ongekende natuurfenomeen huis kan houden. Mijn rustige vrijdagmiddag is ineens voorbij.

Meteen kom ik in actie, probeer de schutting op te tillen om hem aan de tuinkant vast te binden aan enkele bomen. Inderdaad krijg ik een deel van het hek verticaal, maar helaas is dat van korte duur. Een windvlaag krijgt vat op het hekwerk, waardoor ik de schutting niet meer kan houden en onder het houtwerk achterover stort. 
Tijdens de val voel ik een heftige knak in mijn linker onderbeen. Oh jee, gebroken, denk ik tijdens het vallen, dan volgt de volgende klap. Ik sla met mijn achterhoofd op de stenen. Hersenschudding, denk ik op dat moment. Met één zucht heeft die onaardige Eunice mij op mijn rug gekregen. Dit is puur grensoverschrijdend gedrag, maar helaas kan ik aanklacht tegen haar indienen.
Achteraf verbaasde ik me erover dat ik al tijdens het vallen zulke scenario’s bedenk.

Als ik onder het hek ben uitgekropen, probeer ik enkele keren op te staan, maar het lukt me niet. Kruipend over het houtwerk probeer ik de tuin in te komen, waar mijn vrouw verstijfd van schrik staat toe te kijken, zonder iets te kunnen doen.
Dan komt er hulp van buurtbewoners. Ze trekken me overeind en slepen me naar binnen, waar ik bij kan komen van de schrik. Het geluk is met me, want één van mijn redders is verpleegkundige van beroep en controleert me. Het blijkt dat ik geen been gebroken heb en waarschijnlijk geen hersenschudding. Bof ik even.
Lopen in huis zonder pijn lukt niet. Hooguit kan ik wat schuifelen met loopstok. Verder is alles in orde.
Die nacht slaap ik best wel goed en als ik opsta, lijkt mijn lichamelijke conditie wat verbeterd. Lopen gaat iets beter en hoofdpijn heb ik totaal niet. Maar voorlopig valt er niet te sporten, maar dat is het minst erge.

Gelukkig komen twee zonen, Ron en Jörn, deze ochtend al vroeg langs om te helpen. Met noeste arbeid zijn ze de hele dag bezig om alles zo goed mogelijk te herstellen. En als het al donker is, is de klus eindelijk geklaard.

HIJ STAAT! Ja, HIJ STAAT, helemaal rechtop. Geweldig.
Nu maar hopen dat hij ook de komende dagen blijft staan.
Nieuwe stormen worden verwacht.
Het wordt dus nog spannend. We zullen zien.

               19-02-2022