De Championsleage

Ineens ging bij mijn licht uit en lag ik onder aan de trap. Onder het vallen voelde ik nog twee zware dreunen. Eén op mijn hoofd en één in mijn rug. Beneden op de betonnen vloer liggend, werd ik even wakker en zag enkele mensen om me heen staan. Daarna werd alles weer zwart.

Het volgende dat ik ervoer was een flauw licht dat opkwam, alsof de zwarte nacht veranderde in een zwak ochtendgloren. Maar meteen volgde weer totale duisternis. Daarna, hoe lang daarna weet ik niet, kwam het licht weer terug, nu met een vaag gezicht, vlak bij me. Langzamerhand werd de omgeving scherper. Het was een ziekenbroeder die in een loeiende ambulanceauto naar mij zat te kijken.
Ik realiseerde me dat ik tijdens het fitnessen duizelig was geworden en op het moment dat ik voor de hoge trap van de fitnessruimte stond, om deze af te dalen en naar huis te gaan, het bewustzijn verloor.

In het ziekenhuis werd ik onderworpen aan een uitgebreid onderzoek. Mijn hele lijf werd onderzocht en ik werd in een scanapparaat geschoven.
‘U hebt enorm veel geluk gehad, mijnheer,’ sprak de behandelend arts. ‘Naast een ernstige hoofdwond, een zware kneuzing in uw rug en een gebroken sleutelbeen, is alles in orde. Alleen uw hart willen we nog extra controleren, want het kan een hartfalen zijn geweest. Daarom moet u nog een nachtje blijven. Morgenochtend gaan we u verder onderzoeken.’
‘Nee, dokter,’ reageerde ik eigenwijs, ‘ik heb niets aan mijn hart; ik heb vandaag gewoon veel te weinig gedronken waardoor mijn bloedsuiker niet goed in orde was.’
De arts luisterde niet naar mijn diagnose, want hij ging onverstoorbaar verder: ’We willen met het onderzoek alleen maar uitsluiten dat het om hartfalen ging.’
’Ik wil niet blijven, dokter. Mijn vrouw zal zich vreselijk zorgen maken. Die krijgt een flauwte als ze hjoort dat ik hier in het ziekenhuis moet overnachten. Dus, dokter, ik ga naar huis.’

Eerlijk gezegd was een andere reden om naar huis te gaan de championsfinale die deze avond op tv zou worden uitgezonden.
De man hield echter vol: ‘We laten u niet zomaar gaan, mijnheer. U wilt toch niet over een paar weken misschien weer zoiets meemaken. De volgende keer kan het fataal zijn. U moet blij zijn dat u nog leeft.’
‘Nee, dokter ik weiger te blijven. Ik ga mijn zoon bellen om mij op te halen.’
‘Dan moet het zelf maar weten, maar dan dient u eerst een verklaring te tekenen dat u op eigen risico de behandeling staakt.’

Dat deed ik zonder bezwaar. Vanavond zou ik weer lekker thuis zitten.