De wake-up call

Moet ik het nu wel of niet gaan doen? De beslissing moet ik nog maar even uitstellen, want ik weet het nog niet. Ik ga er nog een nachtje over slapen. Wellicht krijg ik een nachtmerrie van die toestand, maar hopelijk komt er weer een prachtige, heldere ingeving.

De hele avond heb ik er al aan zitten werken. Maar na elke controle bleken er nog steeds fouten in te staan. En dat was nog slechts het eerste hoofdstuk van de drieëndertig die nog moeten volgen. Als ik de rest ook nog moet gaan aanpassen, loop ik minstens drie maanden achter op mijn schema. Wil ik dat wel? En dat terwijl mijn manuscript eigenlijk al praktisch klaar is?
Vanaf vanochtend heb ik met het probleem rondgelopen. Het heeft mijn hele dag in het honderd gegooid. Dat piekeren levert niets op, alleen maar hoofdpijn. Maar ja, je wilt natuurlijk dat je manuscript zo perfect mogelijk naar de uitgever gaat.

Waarom moest ik midden in de nacht in hemelsnaam die wake-up call krijgen? Drie uur was het toen ik ineens rechtop in mijn bed zat met een lumineus idee. Tenminste dat dacht ik. Toen was het allemaal zo duidelijk. Het moest anders.

Wat was het probleem? Tot nu toe had ik mijn roman ‘Het Palmeneiland’ in de verleden tijd geschreven. Logisch natuurlijk, want de gebeurtenissen, waarop het verhaal is gebaseerd, hadden al vele jaren geleden plaatsgevonden. Hoewel het verhaal al spannend van zichzelf is, meende ik vannacht dat het nog veel spannender en actiever kan worden door het in de tegenwoordige tijd te zetten.
Na die plotselinge oprisping lag ik nog een paar uur te woelen, totdat ik mijn plan op papier had gezet.

Hoe overtuigd ik afgelopen nacht was dat het zo moet gaan gebeuren en niet anders, zo onzeker ben ik nu, terwijl ik mijn gedachte vlak voordat ik even na middernacht weer op mijn bed lig, opschrijf.
Hoe zal het morgen zijn met die nare wake-up-call van afgelopen nacht?  Eerst maar proberen te gaan slapen zonder nachtmerrie.