Meester Zuurpruim (deel 1)       

Een simpel verkoopgesprek zou het worden, zo dacht ik. Het ging om een eenvoudige benedenwoning in een gewilde woonwijk.
Ik had deze keer mijn medewerkster Linda meegenomen. Dat scheelt veel tijd in het uitwerken van een eventuele verkoopopdracht en de aanmelding op Internet. En vier ogen zien meer dan twee.
De eigenaar stond ons buiten op te wachten en stelde zich voluit voor als ‘meester Zuringa, advocaat’. Een beetje opschepperig, vond ik. Maar, oké, ieder zijn meug.
Zuringa keek op zijn horloge. ‘U bent vier minuten te laat’, begon hij het gesprek. ‘Makelaars zijn bijna altijd te laat, kennelijk om te laten zien hoe druk ze zijn, maar ik vind dat het niet hoort.’
‘U hebt gelijk, mijnheer Zuringa,’ beaamde ik. ‘Sorry, het zat ons even tegen in het verkeer.’
‘Daar moet u rekening mee houden, mijnheer. Als u tien minuten eerder vertrekt, hebt u een veel grotere kans om netjes op tijd te komen. Nu kost het mij met dit gesprekje minimaal vijf minuten. Ik had twintig minuten gepland voor de bezichtiging en tien minuten voor de nabespreking. Maar nu moet ik alles met een zesde inkorten. En dat vind ik niet fijn. Begrijpt u?’ Hier sprak dus de advocaat. Hij had zich beter meester Zuurpruim kunnen noemen, bedacht ik geërgerd.
'Zullen we maar eens binnen kijken’, opperde ik om van het gezeur af te zijn. Ik meende dat dit voorstel een slimme zet was, maar nee hoor. Tijdens het naar binnen gaan, begon hij weer: ‘Weet u, als u vroeg op uw afspraak arriveert, kunt u natuurlijk even om de hoek in de auto wachten tot één minuut voor het afgesproken tijdstip. Dan stapt u uit en komt precies op tijd aan bij uw cliënt. Daarmee maakt u een uitstekende indruk. Nu is dat wel een minpunt. In plaats van een zeven geef ik u als rapportcijfer een drie op de schaal van tien.’

Ik stond op het punt om uit mijn voegen te barsten, maar gelukkig had Linda het in de gaten. Ze trok aan mijn mouw en vertrok met haar gezicht om aan te geven dat ik niet moest reageren. Dus wist ik mij net op tijd beheersen.
Van mij kreeg hij ook een dikke onvoldoende. Twee punten vond ik meer dan genoeg voor deze zeurpiet. Maar ik hield mij goed. ‘U hebt volkomen gelijk. Ik zal er voortaan aan denken.’
Deze toezegging leek toch ruim voldoende om hem nu wel tevreden te stemmen, meende ik. Maar nee hoor, er was nog iets wat de man dwarszat.
‘Ik zie dat u een informele makelaar bent.’
‘Hoe bedoelt u?’
‘Nou, de meeste makelaars hebben netjes een stropdas om, maar u komt bij uw klanten met een open overhemd.’
‘Inderdaad, dat vind ik wat minder officieel. Normale mensen vinden dat geen probleem,’ opperde ik geïrriteerd. Oei, nou ben ik toch te ver gegaan, bedacht ik.