Verliefd op een hinde   

Als een hinde liep ze in een rustig drafje op de loopband van de sportschool. Het was vrij druk in de zaal, maar mijn vriend John, die even op een stoel was gaan zitten om wat uit te rusten van zijn activiteiten, verstijfde plotseling toen hij tussen al die drukdoende mensen de vrouw ontdekte.

Was dat niet Madeleine, waar hij indertijd regelmatig mee naar huis fietste tijdens hun middelbare schoolopleiding? Hij sprong overeind en ging ook met een loopband pal naast die van Madeleine aan de slag.
John verhoogde geleidelijk aan de snelheid van de band om flinke indruk op haar te kunnen maken, totdat … totdat het tempo wat te hoog werd, met als gevolg dat hij met een harde klap op de band stortte en naar achteren de vloer op schoof.
Verschrikt keek zijn buurvrouw om, stopte met lopen, ging naast het slachtoffer knielen om te helpen en riep: ‘Verrek, John van Hooven, wat ben jij aan het doen?’
‘Oh, hallo Madeleine. Tja, het ging niet helemaal goed, hè? Ik kan, geloof ik, niet meer overeind komen; wil je me even helpen?‘

Met hulp van zijn vroegere vriendin stond John moeizaam op en werd met haar ondersteuning naar een stoel geleid, terwijl het slachtoffer zijn hand naar zijn rug greep.
‘Moet ik soms iemand erbij halen om je rug te controleren? Of zal ik je even naar huis brengen?’
De pijn in zijn rug viel eigenlijk wel mee, maar het aanbod om hem naar huis te brengen, was een geschenk uit de hemel. Dus stemde hij met een vertrokken gezicht, vanwege de gesimuleerde rugpijn, er graag mee in.
Dit was toch wel een unieke kans om opnieuw kennis te maken met die lieve, leuke Madeleine, die soepele hinde van de loopband.