Signeren

Waarschijnlijk heeft elke schrijver hetzelfde als ik wanneer hij of zij een leuk stukje of gedicht geschreven heeft, namelijk lichte tevredenheid en trots. Vooral als je het artikel dan op je website, of op Internet hebt geplaatst, geeft dat de nodige voldoening. En dan maar afwachten of, en zo ja wat voor, reacties je van lezers krijgt.
Altijd leuk om de commentaren te lezen.

Heel anders is het als je een boek geschreven hebt. Dan heb je tijdens het schrijfproces vaak momenten van euforie gekregen als je een prachtig inval of mooi geschreven alinea bedacht hebt, of je krijgt een potjandikkeme-moment bij een schrijfblokkade, of als de alinea niet lekker loopt, of bij een schijnbaar onontwarbare knoop in het verhaal. 

Maar als je uiteindelijk, na enkele jaren zwoegen en zweten, je verhaal minimaal tien keer hebt gecorrigeerd, alinea’s hebt veranderd of geschrapt en de spelcontrole er overheen hebt laten gaan, is je boek af en volgen andere momenten van gelukzaligheid.
Hoera! Er is een uitgever gevonden, je boek krijgt als definitieve titel ‘Het Palmeneiland’, en wordt na enkele gespreks- en controlerondes gedrukt, het eerste exemplaar wordt uitgereikt en je hebt je meesterwerk fysiek in handen. Allemaal prachtige gebeurtenissen om nooit meer te vergeten. Daarna komt het moeilijkste proces: de verkoop van je schepping.

Zelf had ik via mijn tennisvereniging al diverse mensen in mijn levenswerk kunnen interesseren,  waardoor ik op een drukbezette tennisdag de boeken tijdens het signeren aan ze kon uitreiken.
Weer zo’n moment van verrukking.

Helaas is mijn thrillerachtige, deels op waarheid gebaseerde roman, geen bestseller geworden. Maar ondanks dat blijf ik schrijven een aangename bezigheid vinden.

12-12-2020