Lachen in een mandje

'Mevrouw, mogen we met Juultje gaan wandelen?'
‘Als jullie in de buurt blijven, vind ik het goed, kinderen. Maar wel voorzichtig zijn, hè?'
Zo moet het ongeveer gegaan zijn toen de twee kinderen van de familie Kars met mij gingen wandelen. Het was een tweeling, een jongen en een meisje, ongeveer zeven jaar ouder dan ik en ze woonden drie huizen verderop in de straat.

Ik weet natuurlijk niet hoe het precies gegaan is, maar wat ik achteraf gehoord heb was het zo dat ze regelmatig enorm om mij gelachen hebben en dat ik telkens even hard meelachte. En dat bracht ze op een gegeven moment op een reusachtig idee.
Eens legden ze een doek over de kinderwagen waarin ik als baby lag een doek over me heen en trokken het even later weer weg, onder het roepen van ‘Kiekeboe.’
Ik scheen dat ontzettend leuk gevonden te hebben, want volgens zeggen schaterde ik dan enorm van het lachen. En ze herhaalden de grap en elke keer weer brak ik dan weer uit in een schaterlach.
Toen de twee hun plannetje bedacht hadden, werd de kinderwagen waarschijnlijk ergens onbeheerd achtergelaten, om mij daarna in een mandje te deponeren om met mij door de buurt te zeulen.

Vele jaren later verklapten ze me dat ze met mij in het mandje alle huizen in de straat afgingen en dan tegen de huismoeders zeiden ‘Mevrouw, we hebben een leuke verrassing voor u. Als we het laten zien en u vind het leuk heeft u dan een cent voor ons?’
Alle vrouwen waren natuurlijk zo nieuwsgierig dat ze akkoord gingen, vervolgens werd de doek weggetrokken en lag ik daar kennelijk weer te schateren, met gevolg dat de vrouw des huizes waarschijnlijk hetzelfde deed.

Op foto’s van toen was ik inderdaad een hartveroverende baby met appelwangen en hoogblonde krulletjes. Logisch dus dat de vrouwen toen voor mij smolten van vertedering.
Sommige moeders waren zo blij verrast met mijn schaterlach dat ze spontaan meer voor het toneelstukje over hadden dan één cent.

Ze zullen er niet rijk van geworden zijn, maar het is achteraf toch een leuke gedachte dat de tweeling dankzij mij een leuke bijverdienste hadden gevonden. Hoeveel de ze met mijn  medewerking zonder dat ik het wist hebben verdiend hebben ze me nooit verteld, maar het is ze van harte gegund.