De fee

Het had zo mooi kunnen zijn als ik de foto met die prachtige fee op de rots eerder had gezien. Dan had ik zeker beter opgelet, mij niet laten meeslepen in mijn roes en niet zo snel op aarde terug willen keren, toen ik zo heerlijk tussen de wolken zweefde. Ik had langer rond willen dwalen daarginds boven in de hemel en langer rond willen kijken. Dan had ik deze mooie dame vast en zeker ontdekt. Ik had zo graag naast haar op die rots willen staan om gezellig te keuvelen en te kunnen genieten van het uitzicht op dat luchtkasteel. Ik had met haar wat kunnen praten over onze droomwoning daar in de verte en over onze toekomst samen.
 
Maar helaas het is anders gelopen. Hoe lang was ik in de wolken geweest? Een kwartier, een uur? Ik weet het niet. Ik had totaal geen gevoel van tijd. Ik ben nog nooit high geweest, maar toen wel. Zwevend ergens in de lucht voelde ik mij heerlijk ontspannen. Ik hoorde overal om mij heen gepraat. Rechts achter mij spraken ze over een vakantie in Cuba. Voor mij waren mensen aan het zagen en timmeren en achter mij had men het over een droomwoning. Daar had ik toen misschien de mooie fee kunnen ontdekken. Maar ik lag plat op mijn rug op een tafel met een laken over mij heen. Als ik die foto toen had gezien, had ik vast en zeker stiekem het laken even opgetild om te kijken. Maar ik kon mij niet bewegen. Ik had zojuist een ruggenprik gekregen om een nieuwe knie te krijgen. Ik denk dat ze mij daarbij ook een of andere stofje hebben ingespoten om mij fijn te laten dromen.
                                                                                                 
Maar weer nuchter zijnde, besef ik dat het nooit wat was geworden met de fee; net zo min als ik indertijd bijvoorbeeld met Doris Day, of Sofia Loren een avontuurtje had kunnen krijgen. Maar een fascinerende foto blijft het.

19-02-20