Waar ik bang voor ben

Eerlijk gezegd ben ik niet snel bang voor iets. Waarom zal ik dan in hemelsnaam iets schrijven over angst? Ik zal het eigenlijk niet zo een, twee, drie weten.
Ben ik bang voor de dood? Nee, want die komt toch onherroepelijk, maar daar ga ik niet over liggen piekeren. Dat heeft helemaal geen zin. Ik hoop natuurlijk wel dat Pietje me voorlopig nog niet komt halen. Moet ik bang zijn voor de bedelstaf? Ach, ik heb AOW en nog wat inkomen. Moet ik angst hebben voor de toekomst? Moet ik bang zijn voor mogelijke ziektes, die ik kan gaan oplopen, of toekomstige gebreken, een ongeluk, een inbraak, brand, of overstroming?
Als je lang gaat nadenken over wat er allemaal kan gebeuren, ga je jezelf misschien als snel ongelukkig voelen. Het gezegde luidt immers: De mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest.

Het is niet zo dat ik maar onverschillig door het leven fladder. Integendeel, ik leef vrij serieus, ben over het algemeen redelijk voorzichtig, maar houd ook van humor en geniet van het leven op een normale manier.
Dat is natuurlijk geen reden om nergens bang voor te zijn. Ik kan me voorstellen dat anderen anders tegen bepaalde situaties aankijken.

Maar nu ik zo aan het schrijven ben, heb ik misschien toch iets waar ik bang voor kan zijn. Namelijk, dat mijn roman, waar ik zo’n vier jaar aan heb gewerkt en die binnenkort rijp is om naar een uitgeverij te worden gestuurd, niet geaccepteerd wordt. En dat ook alle volgende uitgeverijen die ik benader, weigeren om het in behandeling te nemen.
Niet dat ik bang ben dat het boek op zich niet mooi, spannend, of taalkundig onvoldoende is, want ik ben persoonlijk van mening dat het wel heel interessant, spannend en leuk leesbaar is. Het is immers gebaseerd op ware, maar nare, gebeurtenissen, waar ik een mooi, romantisch verhaal om heen heb gebouwd.
Maar ik moet eerlijk gezegd bekennen dat ik in dit geval niet helemaal onpartijdig ben.
Nee, de angst is dat uitgeverijen, zo heb ik gelezen, zoveel manuscripten binnen krijgen, dat ze geen gelegenheid hebben om zich in alle verhalen te verdiepen. Dan heb ik dus ruim vier jaar voor niks gepiekerd en gezwoegd en niemand die mijn verhaal zal lezen.
Aan de andere kant: als mijn boek niet wordt uitgegeven, is dat jammer en meer niet. Het leven gaat gewoon weer door. Dus ik zie wel wat het wordt.

Bovendien blijf ik ook dan het schrijven nog steeds leuk vinden. Dat doe ik voor mijn plezier en dat kan niemand mij afpakken.
Dan misschien geen spannende roman, maar gewoon leuke, korte verhalen of bloggen schrijven. Zoiets als dit.