Hfdst. 5       Een vreemd vrouwtje (deel 2)           

Vorige week introduceerde ik het slonzige, vreemde vrouwtje dat mopperend op kantoor kwam met veel  gezeur over haar hypotheek. Ik irriteerde mij bovenmatig aan haar gedrag, maar hoe kon ik van dat nare mens afkomen?
 

Ik wilde absoluut niet met deze irritante persoon verder, dus zocht ik naar een manier om haar zo snel mogelijk te lozen. En ik meende ineens een goed idee te hebben. Als ik haar flink angst aanjaag, zal ze wel snel vertrekken, bedacht ik.

‘Mevrouw, er kunnen weleens grote problemen ontstaan als u niet snel met uw  bank gaat praten. Ik kan absoluut niets voor u betekenen.’
‘U kunt toch gewoon antwoord geven op mijn vragen?’ bitste ze chagrijnig. ‘Trouwens ik heb mijn hypotheek niet bij een bank, maar bij een particulier.’
‘Dan moet u zeker zo snel mogelijk gaan overleggen. Als het geen bank is, kan er van alles met uw  hypotheek gebeuren. De lening kan zomaar worden opgezegd en er bestaat ook geen garantie voor een normale rente. Die kan flink worden verhoogd.’
‘Wat zegt u nou?’ Ze werd nu bijna hysterisch. ‘Dat kunt u toch niet menen? Ik vind het zeer onsympathiek van u om zo te reageren.’
Haar ogen spuwden vuur. ‘Ik ga een klacht tegen u indienen.

Dure makelaar

Van haar eventuele klacht  zal ik geen minuut wakker liggen, maar mijn ergernis groeide met de seconde.
‘U zult echt met die geldschieter moeten gaan praten. Ik kan er niets aan veranderen.’
‘U maakt mij bang, meneer, heel erg bang. U wilt mij niet helpen, hè? Dan moet ik misschien mijn huis wel gaan verkopen.’
‘Tja, misschien wel,’ bevestigde ik.
‘Dan krijg ik ook extra kosten vanwege verhuizing en zo. Moet ik natuurlijk een dure makelaar inschakelen en zal ik ook nog in een kleiner huis moeten gaan wonen. Misschien krijg ik niet eens meer hypotheek vanwege mijn leeftijd. Allemaal uw schuld,’ ging ze tekeer.
‘Mijn schuld? Dat dacht ik niet, maar wat u opsomt, is inderdaad allemaal mogelijk. Nogmaals: ga praten, dan bent u bijtijds op de hoogte en kunt u vooraf de nodige maatregelen treffen.’
'Schande, zoals u mij behandelt. Maar kost het eigenlijk als ik de woning in de verkoop doe?’
Ik wilde helemaal geen huis van dit onaangename mens verkopen, dus bleef ik op de vlakte: ‘Kan ik niet zeggen. Dat hangt van diverse factoren af.’
‘Ik vind dit allemaal niet leuk, weet u dat? Ik vind u bijzonder misselijk. Ik ga weg. Goedendag.’

Hoera! Tot mijn grote vreugde was mijn plannetje gelukt. Het vervelende heksje sjokte naar de uitgang. Ik kon nog net het fatsoen opbrengen om de deur voor haar te openen.
Wat een opluchting. 
Eindelijk was ik bevrijd van het vervelende gezeur, tenminste dat dacht ik. Dat bleek uiteindelijk niet zo. Ze zou toch nog mijn makelaarspad kruisen; of ik het wilde of niet. En dat zou niet lang duren.