Hfdst. 8: De doe-het-zelver  (1: De aanrijding)

Onderweg naar een taxatieafspraak vloog er plotseling een stevige balk door de lucht die met een forse klap op mijn motorkap kletterde. Gelukkig kon ik met een noodstop een ernstige aanrijding met de plotseling overstekende eigenaar van de balk net voorkomen, maar mijn motorkap was totaal vernield.

De man, van Surinaamse afkomst, verontschuldigde zich duizendmaal. Hij  stelde zich voor als Ardino Savage en gaf zijn volle medewerking bij de schadeafwikkeling.

Wat schetste mijn verbazing toen hij een maand later op kantoor verscheen.
Het was een vrolijke vent en praten kon hij als de beste. Het leuke was dat hij om de haverklap het zinnetje ‘om een lang verhaal kort te maken …’ gebruikte, waarna vaak een smaakvol verhaal volgde.
‘Ik ben zo blij dat ik u heb leren kennen, mijnheer de makelaar.’
‘Nou, eerlijk gezegd was de eerste ontmoeting voor mij geen onverdeeld genoegen, mijnheer Savage’, temperde ik zijn enthousiasme.
‘Dat kan ik me voorstellen als je zo’n rare piechem tegen je auto krijgt. Maar noemt u mij alstublieft Ardino. Ik ben gekomen om te vragen of u een woning van mij wilt taxeren.’
‘Natuurlijk wil ik dat.’
‘U lijkt mij een nette makelaar omdat u mij niet uitschold bij de aanrijding. Ik wil daarom eerlijk zijn: ik heb er niet gewoond. Ik kon het pand heel goedkoop aanschaffen omdat het in vreselijke staat verkeerde. Maar ik heb het helemaal opgeknapt. De klus is nu klaar.
‘Ik kijk alleen maar naar de huidige situatie, Ardino. Wat je met het pand gedaan hebt, is voor een taxatie onbelangrijk.’
We maakten een afspraak voor de volgende dag.

Het object was een benedenwoning in een oude woonwijk. Tijdens de rondleiding keek de man regelmatig trots naar mij om een positieve reactie te horen. Er was keurig verbouwd, maar niet alles was goed.
‘Het ziet er allemaal aardig uit’, begon ik voorzichtig.
‘Dank u voor het compliment. Heb ik helemaal zelf gedaan,' sprak hij vol trots. 'Om een lang verhaal kort te maken …,’ waarna een uitgebreide riedel aan werkzaamheden volgde die hij eigenhandig had uitgevoerd.
Daarna moest ik met minder goed nieuws komen. ‘Maar het schilderwerk is nogal korrelig, Ardino. Je had na het schuren de korreltjes moeten wegwassen. Heel jammer; dat moet je eigenlijk overdoen. En het tegelwerk van de badkamer ziet er beroerd uit. De tegels staan behoorlijk schots en scheef.’
Ik verwachtte een teleurgestelde man, maar hij reageerde opgewekt met: ‘Ja, u hebt volkomen gelijk. Heb ik ook gezien, maar ik vind tegelzetten ontzettend lastig.’
‘Dat is inderdaad een moeilijk vak. Je kunt zoiets beter aan een vakman overlaten. Kost misschien duizend euro, maar het huis wordt daardoor minimaal vijfduizend meer waard.’
‘Ik begrijp het. Ik zou graag iemand inschakelen, maar het geld is op. Ik heb alles al in het huis gestoken.’
Vervolgens gingen we praten over de verkoopvoorwaarden. We kwamen snel tot goede afspraken en het pand kon in de verkoop.
Maar we waren nog niet klaar. Enigszins timide nam Savage weer het woord: ‘Mag ik u een heel brutale vraag stellen?’
‘Dat ligt er aan hoe brutaal die is’, lachte ik.
‘Ik hoop niet dat u nu boos op me wordt, maar zeg maar gewoon nee, als u niet wilt.’
Ik begon al te vermoeden waar het over zou gaan.