De twee chaoten

Vandaag het slot van mijn trilogietje over de twee chaoten tijdens een woningverkoop.
Ook bij de notariële overdracht ervaarden we de vreemde gedragingen van de beide zonderlingen, tot ergernis van de notaris.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Verkoper Groot had het eindelijk begrepen en besloot zijn vrouw te bellen om te zeggen dat ze direct moest komen. Gelukkig kon dat, dus moest het hele gezelschap voorlopig weer verhuizen naar de wachtkamer.
Ik nam de gelegenheid waar om de partijen te confronteren met de niet doorgegane inspectie-afspraak en de slordige oplevering van de woning.
Gelukkig was mijn mededeling voor koper geen aanleiding om nog meer problemen te maken. Hij zou de spullen zelf wel opruimen. Ik vreesde echter dat de man geen idee had wat hij op zijn hals haalde.

Na een half uurtje verscheen tot onze grote vreugde de ontbrekende schakel, de vrouw van Groot, en konden we weer aan de notaristafel aanschuiven, met de hoopvolle verwachting dat alles toch nog op deze late vrijdagmiddag vlekkeloos zou gaan verlopen. Eindelijk kon de notaris met het doornemen van de akte beginnen. Maar helaas, na enkele minuten moest hij zijn verhaal alweer onderbreken.

Er klonk een muziekje. Het was de smartphone van Van Hoof.
Hij nam het telefoontje aan, luisterde naar wat de beller te zeggen had, stond abrupt op en riep: ‘Hier ga ik niet mee akkoord, mevrouw.’ En zonder wat tegen ons te zeggen verliet hij de kamer om op de gang verder te praten.
Daar zaten we dus ineens weer incompleet en staarden elkaar een poosje wezenloos aan.
'Dit geloof je toch niet', verzuchtte de notaris geërgerd. 'Wat een onbeschofte telefoonterreur tegenwoordig.'
De man stond boos op, liep met grote passen naar de gang en riep onze warhoofd toe: 'Kom onmiddellijk terug, mijnheer Van Hoof, anders stop ik met de overdracht wegens obstructie en krijgt u een boete aan uw broek.' 

‘Dit was even een belangrijk telefoontje,’ verontschuldigde Van Hoof zich toen hij weer aan de notaristafel zat. ‘Het ging over de levering van een nieuwe keuken.’
Nou ja, kon het nog gekker?
‘Zo ziet u, mijnheer Warhoofd …, uh, ik bedoel mijnheer Van Hoof; verhuizen heeft heel wat voeten in aarde. Ik zou me nog maar eens goed bedenken voordat u ooit weer een andere woning gaat kopen.’
Mijn opmerking veroorzaakte een hilarisch gelach en bracht enige ontspanning aan de tafel. Het belangrijkste was dat we weer verder konden met de overdracht. En ongelooflijk maar waar, het transport verliep verder zonder onderbrekingen of incidenten.

Ik was nog nooit zo blij geweest toen alle handtekeningen waren gezet. Eindelijk was ik bevrijd van deze twee vreemde knakkers. Alhoewel …, ik werd nog uitgenodigd om samen een drankje met ze te drinken. ‘Helaas, mensen, het is erg laat geworden en ik heb zo nog een afspraak,’ wist ik als smoes bedenken.

Ik had het gevoel dat ze mijn leugentje niet geloofden, maar dat interesseerde me niet. Ik kon nu op beleefde wijze mooi van ze afkomen en hoopte van harte dat ik deze rare snuiters nooit meer ergens tegen zou komen. Zelfs niet om een huis te verkopen.

29-07-2020

               Wil je meer story's lezen? Klik dan HIER voor de volledige titellijst.