Weer in 't land ? 

Afgelopen week hoorde ik toevallig een gesprek tussen twee zeer bijzondere heren met lange, witter baarden over de grote problemen in ons landje. Hier volgt een weergave:

‘Hallo collega, weer in het land?'
‘Ja, natuurlijk. Jij toch ook?’
’Wanneer ben je aangekomen?’
‘Vorige week. Maar wat een toestanden tegenwoordig hier, zeg.’
‘Verschrikkelijk. Ik heb mijn hulpjes allemaal thuisgelaten. Ik leen wel wat soldaten van mijn vriend Napoleon. Die lui zijn dolblij als ze een poosje van de oorlogsslavernij verlost zijn. En ze hebben fraaie kostuums, vind je ook niet?’
‘Man, dat kan niet. Napoleon is al ruim twee eeuwen dood.’
‘Oh, dat heb ik zeker gemist. Maakt niet uit, dan neem ik maar gewone soldaten en laat ik ze die mooie Franse uniformen aantrekken. Leuk toch?
‘Dat is beter. Ik ben van plan om mijn mensen paars te schminken. Kan niemand wat tegen hebben, volgens mij.'
‘Tja, ook aardig bedacht.´
‘Maar wat moeten wijzelf? Gegarandeerd dat er op een gegeven moment uit bepaalde hoek protesten komen over onze kleding.’
‘Niet zo moeilijk, hoor. Ik trek een generaalsuniform aan. Ik ben immers de baas van het stel.’
‘Niet doen, joh. Dan worden de kindertjes hartstikke bang en krijg je de moeders op je dak. Zo niet, word je misschien opgepakt op verdenking van terrorisme.’
‘Ja dat wel, natuurlijk. Maar liever die moeders boven op me, dan een mes tussen mijn ribben vanwege mijn kleding.’
‘Jammer toch, dat die schreeuwende negatievelingen niets van ons kinderfeestje begrijpen, vind je ook niet?’
‘Tuurlijk, maar ik ga toch door met mijn werk.'
‘Ik ook. Ik wil dat de kinderen ongestoord hun cadeautjes krijgen.’
‘Wil ik ook. Maar, kom op Klaas. Laten we een pilsje nemen. Dan proosten wij alvast op de goede afloop, hopelijk.’
‘Ja lekker, Klaas, maar laten we onze hoofddeksels voorlopig maar afzetten, want dat vinden sommige lieden ook weer provocerend.’
’Ze kunnen me wat. Ik houd mijn mijter gewoon op. Het moet toch niet gekker worden.’

22-10-2018