De klapvoet  

Het is dinsdagochtend, dus tijd om naar de tennisbaan te gaan voor onze wekelijkse tennispartijtjes.
Het weer is echter van dien aard dat er vandaag waarschijnlijk niet getennist gaat worden. De tennisfanaten die toch gekomen zijn, zitten noodgedwongen aan tafels, of hangen aan de bar te kletsen. In deze omstandigheden zijn diepgaande gesprekken niet aan de orde. Toch is het een gekrakeel van jewelste en je moet met stemverheffing praten om je een beetje verstaanbaar te kunnen maken.

Aan de bar tref ik drie andere fanatiekelingen. Wij zijn alle vier nieuwsgierig hoe het met de ander is gesteld. Ons gesprek gaat dus uitsluitend over onze blessures.
De een heeft artrose aan zijn knie. En alsof men het nog niet wist, geeft deze persoon hierover nog eens uitvoerig uitleg, met het goede nieuws dat hij binnenkort een nieuwe knie krijgt.
Een ander, waarvan je verwacht dat hij volledig gezond is, werd al dikwijls aan zijn vernauwde aderen geholpen en nummer drie heeft een zeldzame blessure aan zijn voet, die slechts bij maximaal 600 personen op deze wereld voorkomt. Dat hij daarvoor dagelijks de benodigde oefeningen doet, kun je wel aan hem overlaten.
‘En weet je’, vertelt hij, 'dat Rinus ook bij die 600 mensen met diezelfde blessure hoort’
‘Nee, joh,’ reageert de man met de knieartrose, ‘Rinus, jou mankeert niets? Jij kunt volgens mij de 100 meter binnen 10 seconden lopen, toch?’

Was dat maar waar, dacht ik. Ik hoor dan wel niet tot die 600 zeldzamen, maar nu mijn blessure ter sprake komt, wil ik wel toegeven dat ik een afgescheurde pees in mijn rechtervoet heb. In medische termen is dat een TIBIALIS ANTERIOR. Of wel een zogenoemde klapvoet.

Ik probeer het probleem uit te leggen: 'De voorste scheenbeenspier is een spier die van het scheenbeen via de voorzijde van de enkel naar de binnenzijde van de voet gaat. Het is de pees die ervoor zorgt dat de voet niet op de grond klapt bij het lopen en het tilt de voet als het ware op en die werkt bij mij dus niet.
Een klapvoet hoor je alleen als je op een harde ondergrond loopt. Op het tennisveld hoor je niets, maar je voelt het wel. Met een afgescheurde schouderpees die werkeloos onder mijn biceps ligt en een dienst weigerende tibialis anterior is tennissen nog wel te doen. En zolang dat nog aardig lukt, wil ik niet zeuren over mijn blessures, maar zo lang als het kan gezellig door blijven tennissen.'

Zo zie je maar: bijna iedereen heeft wel een mankement, ook als je niets bij hem merkt.
 

Wil je meer blogs lezen? Klik HIER voor de titellijst.