Fout kersttoernooi

Het was op 2^e kerstdag, lang geleden in de vorige eeuw, toen het gebeurde. Er werd ergens in het land een eendags-badmintontoernooi gehouden. Ik zou daar met mijn maatje John aan meedoen bij de herendubbel.
In de kantine en de zaal van de organiserende vereniging hing een gezellige kerstsfeer. Een ontspannen ambiance met een mooie kerstboom en veel versiering, waardoor we al snel in een fijne kerststemming kwamen.
Er werd gespeeld in poules van drie en na de poelfase volgde de kruiswedstrijd tegen nummer twee van een andere poule. Badmintonnen heb ik altijd een prachtige sport gevonden: flitsend, technisch, tactiisch en niet in het minst inspannend.

Na meerdere partijen op één dag gespeeld te hebben, zoals op dit toernooi, ben je normaal gesproken dan ook behoorlijk gesloopt. Maar dat gold niet voor ons. Wij werden fluitend eerste in onze poule en de partij erna wonnen we ook vrij eenvoudig.
We maakten ons op voor onze finalepartij. En ja hoor. Ook die wonnen we. Overigens wel met  moeite, waardoor we drijfnat van de baan kwamen.

In afwachting van de prijsuitreiking, die anderhalf uur later, om vijf uur, gepland stond, gingen wij alvast douchen, om daarna fris en vrolijk nog wat naar de resterende wedstrijden te kunnen kijken.
We stonden amper onder een heerlijke waterstraal, toen iemand van de wedstrijdleiding in paniek de doucheruimte binnenstormde en riep: ‘Waar blijven jullie nou! We staan op jullie te wachten.’
‘Is de prijsuitreiking dan nú al aan de gang?’, vroeg ik.
‘Nee, oen, natuurlijk niet. Jullie moeten de finalewedstrijd spelen.’
‘Die hebben we daarstraks al gespeeld,’ antwoordde ik vol overtuiging.
‘Dat was de halve finale, sufferd. Jullie hebben nog tien minuten om je te melden; anders is de partij verloren.’ En weg was de man.
Wij bleven stomverbaasd in de douches achter. Rillend trokken we weer vlug onze plakkerige kleding aan en konden nog net op tijd aan de wedstrijd beginnen. De tegenstander had ondertussen protest tegen ons gedrag aangetekend.

Maar, beste lezer, die wedstrijd hadden we beter niet kunnen spelen, want we bakten er niets van. En dat kwam niet door de tegenstanders, want dat was hetzelfde team waarvan we in de poelfase dik hadden gewonnen. Nee, het kwam door onze eigen stomme fout. Alles ging mis. Dat krijg je natuurlijk als je niet meer geconcentreerd bent.

Na de match zijn we opnieuw gaan douchen en hebben we met onze tegenstanders toch nog van een sfeervolle dag genoten. Ze hadden gewonnen, dus hun boosheid was inmiddels verdwenen. Het werd alsnog een heugelijke en bijzondere Kerst dat jaar.

Ik hoop dat het voor jullie ook een heugelijk Kerstfeest wordt, maar dan zonder flaters.

25-12-2017