Waarom wordt er tegenwoordig toch zoveel gezeurd?
Lees de lezersbrieven maar eens in de dagbladen, of hoor de drammers en protestgroepen op TV. Gezeur over van alles en nog wat: ontevredenheid troef, anderen krenken, geen respect hebben, nooit tevreden zijn, noem maar op.
Het toppunt van belachelijk gezanik van de laatste weken vind ik wel de kritiek van een aantal schrijvers en uitgevers op de boekenweekuitgave van dit jaar, getiteld: De moeder, de vrouw.
Zij vinden deze titel oubollig voor deze tijd. De vrouw mag kennelijk geen gewone moeder meer zijn, maar ingenieur of arts. Het onderwerp van het boek moet genderneutraler. Het mag ook niet door twee mannen, maar moet door gemengde personen geschreven worden.

Dit is kennelijk de moderne tijd. Je mag niet meer denken in mannen en vrouwen, in jongens en meisjes, in lezers en lezeressen, in secretarissen en sectretaresses. De achtervoegsels issen, esses, istes, enzo moeten verdwijnen uit de Nederlandse taal. Zelfs willen sommigen bij geboorteaangiftes de sekse weg laten, want het  moet makkelijker worden als een jongetje wil veranderen in meisje en meisje in jongetje.

Genderneutraal

Het zal er op uitdraaien dat alle babys in de toekomst genderneutrale namen krijgen, zoals Anne (ja, in Friesland is Anne een mannennaam), Jules (een nichtje heet ook zo), Hennie, Tonny, Ger, Cor, enzovoort. Al dat gedoe met aanpassen van paspoorten, rijbewijzen en documenten hoeft dan niet meer. Dat is makkelijker. Het moet niet gekker worden.

Ach, het is misschien een kwestie van wennen, maar ik ben nogal ouderwets en zit erg gebakken aan het ouderwetse onderscheid tussen vrouwen en mannen en vrouwelijke en mannelijke naamwoorden.

De schrijfactivisten vinden dat de organisatoren van de boekenweek “van de pot gerukt zijn”.
Mijn mening is dat de critici zelf van de pot gerukt zijn, om zich zo te laten kennen voor een dergelijk onbenullige kwestie. Het is gewoon zoeken naar mogelijkheden om te zeuren.
Of ben ik nu misschien zelf een zeurpiet geworden?