Hoe artrose te bestrijden?

Dit is het 4e artikel in een serie over knieartrose. Ik zal proberen deze blog kort te houden, hoewel er wel veel te vertellen valt.

Vijftien jaar geleden werd mij, na een experiment in het Utrechts Medisch Centrum met 200 artrosepatiënten, al aangeraden een kunstknie te nemen. De studie heeft weinig opgeleverd, maar ik durfde het toen niet aan. Ik had namelijk enkele mislukkingen gezien.

Daarom heb ik gedurende zeventien jaar artroseleed op verschillende manieren geprobeerd zelf mijn kraakbeenslijtage te bestrijden. Zo heb ik thuis en in de sporthal vaak beenoefeningen gedaan en allerlei producten gebruikt, zoals smeersels, drankjes en glucosaminepillen.
Die worden in drogisterijen uitbundig aanbevolen.

Als je het resultaat tot nu bekijkt, denk je misschien dat het allemaal tevergeefs was.
Toch lijkt het mij dat het niet helemaal voor niets is geweest.
Zoals ik eerder al vertelde, had ik vaak heftige rugpijn. Gevolg van het omspitten van een gazon vol onkruid van ruim 550 m2.
‘Slijtage,’ oordeelde de dokter. Moest ik mee leren leven.

Drastische maatregelen

Door het gebruik van genoemde producten is, na ruim veertig jaar, de rugpijn geleidelijk aan helemaal verdwenen en heb ik verdere slijtage van de artrose jarenlang kunnen onderdrukken. Volgens mij komt dit door de glucosamine-innames van twee keer dagelijks.
Dat mijn knie daar uiteindelijk geen  volledig baat bij had, is eigenlijk logisch, omdat ik zo dom was om drie keer per week te tennissen. Maar ja, ik vind dat balletje slaan zo leuk.

De botten botsten daardoor te vaak op elkaar. Aanvankelijk leek de artrose te verbeteren en had ik goede hoop op herstel, tot de pijn vorig jaar verergerde.
Op de laatste kniefoto van begin dit jaar zie je dat het kraakbeen flink versleten is.
Daarom heb ik tot drastische maatregelen besloten. Ik wil een nieuwe knie en die gaat er komen. Mijn aanvankelijke angst is verdwenen, omdat ik tegenwoordig vaak van anderen mooie succesverhalen over knieprotheses hoor. De techniek en wetenschap zijn inmiddels enorm verbeterd en dat blijft doorgaan. Dus hoe langer je het uit kunt stellen des te beter.

Inmiddels heb ik in het UMC een pre-operatieve screening gehad. Wat dat precies is, wist ik niet. Daar ga ik volgende week meer over vertellen en ook wat dat voor mij betekende.

Beste lezer, misschien vond je deze blog wat taai en saai. Helaas, het kon niet anders.  Als je dit artikel wèl interessant vindt, deel het met anderen of zegt het voort. Dank daarvoor